www.www.utw-wesola.org

W dniu 9.03.2019 r. kolejny "Spacer po Warszawie" pod przewodnictwem pani Danuty Mirosz był zatytułowany: "Miodowa - ulica pałaców i kościołów". Fotoreportaż: Józef Jagielski.

Widok z rogu Senatorskiej i Miodowej. W głębi kościół akademicki św. Anny.

Z tego miejsca rozpoczynamy nasz dzisiejszy spacer ul. Miodową.

Jak zwykle z uwagą wsłuchujemy się w niezwykle ciekawe opowieści pani Danuty.

Budowa pałacu rozpoczęła się pod koniec XVI wieku z inicjatywy biskupa płockiego Wojciecha Baranowskiego. Gdy został prymasem przekazał ten pałac kapitule gnieźnieńskiej w roku 1610. Zniszczony w latach najazdu szwedzkiego 1655-1660. Do jego odbudowy zatrudniono Józefa Fontanę. Po raz kolejny spustoszony przez Sasów, Wołochów i Kozaków w 1704. Odbudował go ze zniszczeń prymas Stanisław Szembek. Do roku 1795 wnętrza pałacu pełniły funkcję mieszkań prymasów. W tym czasie był kilkakrotnie rozbudowywany. Pod koniec XVII wieku rozbudową pałacu zajął się Tylman z Gameren. Natomiast w pierwszej połowie XVIII wieku przebudowano ten pałac w stylu rokokowym na rezydencję prymasa Adama Ignacego Komorowskiego. Podczas dwudziestolecia międzywojennego pałac był siedzibą Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych[2]. Zniszczony podczas obrony Warszawy w 1939, został odbudowany po wojnie. W 1965 w Sali Kolumnowej pałacu wystawiono trumnę ze zwłokami Marii Dąbrowskiej[3]. Przez wiele lat był oddziałem urzędu stanu cywilnego. Obecnie właścicielem obiektu jest spółka ZPR Media. W kwietniu 2016 w pałacu otwarto butikowy Hotel Bellotto[

Budowę pałacu rozpoczęto w 1622 roku dla biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika. Był oficjalną rezydencją miejską biskupów krakowskich, którzy jako senatorowie duchowni musieli brać udział w pracach senatu Rzeczypospolitej. Po zniszczeniach w czasie wojen szwedzkich odbudowany został w roku 1668 dla biskupa Andrzeja Trzebickiego. W połowie XVIII wieku pałac był już bardzo zniszczony. Pałac na obrazie Canaletta z 1777 W latach 1760–1762 został poddany gruntownej przebudowie z inicjatywy biskupa Kajetana Sołtyka najprawdopodobniej według projektu Jakuba Fontany[potrzebny przypis]. Pałac przybrał szatę późnobarokową. Należy on do stosunkowo mało rozpowszechnionego w Warszawie typu pałacu przyulicznego – zbudowanego w linii zabudowy ulicy.Pałac był spalony we wrześniu 1939, a zburzony w powstaniu warszawskim. Odbudowany został po wojnie w latach 1948-1950 według projektu Ludwika Borawskiego i Wacława Podlewskiego.W 2010 pałac wrócił do spadkobierców Edwarda Piotrowskiego, jego ostatniego przedwojennego właściciela.

Pałac Branickich przy ul. Miodowa 6/Podwale 3 w Warszawie, 9.03.2019 r., fot. J.Jagielski.Pałac Branickich – pałac znajdujący się w Warszawie przy ul. Miodowej 6. Oficyny pałacu są przypisane do ul. Podwale (nr 3 i 5). Wybudowany w bezpośrednim sąsiedztwie Zamku Królewskiego, należał do najbogatszych rezydencji magnackich w stolicy.W pierwszej połowie XVII wieku w miejscu tym stał dwór rodziny Sapiehów. W XVIII wieku posesja została kupiona przez Stefana Mikołaja Branickiego. Pałac został wzniesiony w latach 40. XVIII wieku dla Jana Klemensa Branickiego, hetmana wielkiego koronnego. Na początku 2009 władze Warszawy podjęły decyzję o wcześniejszej wyprowadzce urzędu z pałacu. Biura zostały przeniesione na ulice: Senatorską i Kredytową. W 2013 spadkobiercy Franciszka Salezego Potockiego sprzedali budynek jednemu z deweloperów[3].

Klasztor Braci Mniejszych Kapucynów przy ul. Miodowej w Warszawie.